Adına destanlar yazılan, ecdadımızla gurur duyduğumuz ama bir o kadar da hüzünlü bir zaferdir.

İnsanlık onuru için verilmiş bir savaş ve bir ülkenin sömürge altına girmemek için kadınıyla, çocuğuyla, genciyle, yaşlısıyla direnişinin adıdır Çanakkale…

Hak’ın batılı yendiği yerin adıdır Çanakkale. İmanın küfüre galebe çaldığı yerdir Çanakkale…

Türk milletini kolay lokma sanıp Fatih’in kır atını sürdüğü bu kutsal toprakları ele geçirmek isteyen Haçlı zihniyetine atılmış son tokattır Çanakkale.                    Niye geldiklerini bile bilmeyen Anzak erlerine bile yardım elini uzatmaktan çekinmeyen ve onları da bağrına basan kardeşliğin zaferidir Çanakkale... 

Bir gözünü kaybettiği hâlde diğer gözüyle savaşan, bir bacağını kaybedince diğer bacağıyla koşan, mermileri üzüm taneleri gibi toplayan, göğsüyle siper olan, kanıyla toprağa can katan yiğitlerin arşa yükseldiği yerdir Çanakkale... 

Sanmayın ki orada sadece silahlı bir mücadele verildi. Hayır. Silahların yanı sıra cephe gerisinde varını yoğunu cepheye gönderen, maddi imkanı yok ise dua ordusu oluşturan bir millet vardı.

Hüzünlüdür Çanakkale. Şimdiki “İlk bakışta şu kıza vuruldum” diyen onbeşliklerin yerinde o zaman ilk kurşunla şehadete koşan onbeşlikler vardı. Arkadaşları açken bir somun ekmeği kendine fazla gören Seyit Onbaşılar vardı. Hepiniz bilirsiniz o koca yürekli adamı… Hani şu kemikleri çatırdaya çatırdaya 215 kilo mermiyi topun ağzına süren adamı.

Günler sonra komutanı geliyor ve; “Oğlum yaptığın çok güzel bir başarıydı. Emir var. İste bizden ne istersen. Senin istediğini yapacağız” der. Ama Seyit Onbaşı utanır. Söyleyemez. Komutanı ısrar edince; “Komutanım bize bir somun ekmek veriyorlar. (O zaman dağıtılan somunlar da şimdi bizim yediğimiz ekmekler kadar değil. Yumruk kadar kepekli bir ekmek) Ben o bir somunla doymuyorum. Emir verseniz de bana bir somun daha verseler…” der.

Komutanı hemen aşhaneye emir verir ona bir somun fazla verilmesi için. Ama o komutan bunları günlüğüne yazar ve günlükte o güne dair şunlar not edilmiştir. “Eğer o gün Seyit Onbaşı terhis edilmeyi isteseydi bizden, bu isteğini yapacaktık ve onu evine gönderecektik. Lakin o iri yarı ve güçlü bir adamdı. Bir somun ile doymaması normaldi. O bir ekmek fazla yiyerek savaşa devam etmeyi seçti.

Tam üç gün sonra yaverim Seyit Onbaşının benimle görüşmek istediğini söyledi. Kendimce “aklı başına geldi. Galiba terhisini isteyecek” dedim. Ama o karşıma mahcup bir halde dikeldi ve “Komutanım üç gündür gözüme uyku girmiyor, boğazımdan bir lokma geçmiyor... 

Arkadaşlarım orada bir somun ekmekle zayıf, bitkin halde savaşırlarken benim ikinci bir somunu yemeye vicdanım el vermiyor. Alın benden o ikinci somunu…” dedi. Biz bu Çanakkale savaşını Seyit Onbaşı gibi iman dolu, cefakar insanlar sayesinde, Allah’ın izniyle kazandık…” diye yazmıştır.

Hem fedakar hem de vicdanlı kahraman askerlerimiz Çanakkale savaşında dünyaya insanlık dersi vermiştir. Çarpışmanın beş metreye kadar düştüğü o anlarda yaralanan düşman askerlerini sırtlarına alarak cephe gerisine taşımışlardır. Üstelik bunu yaparken açık hedef olmayı göze alarak yapmışlardır.

Birinci Dünya Savaşı’nı galip bitirmek isteyen düşman devletler, gemileriyle Çanakkale Boğazı’nı geçip İstanbul’u almak istiyorlardı. Neden hedef İstanbul’du? Çünkü orası başkentti. Başkent giderse ülke giderdi. Tıpkı bir insanın başını koparttığınızda artık vücudunun da ölmesi gibi. Düşmanlar gözlerini en başa dikmişlerdi.  Bununda tek yolu Çanakkale Boğazı’ndan geçmekti.

Boğazını geçmek isteyen İngiliz ve Fransız gemileri 3 Kasım 1914’de boğazın iki yakasındaki birliklerimize ateş açtılar ve o gün başlayan çatışmalar 18 Mart 1915’e kadar sürdü. Mevsim kıştı ve kandan kırmızı yağmurlar yağıyordu Çanakkale’ye. Bir ömre bedeldir yaşananlar… Acılar, hüzünler, hasretler ve şahadet müjdeleri. Hepsi iç içe… Hepsi tek cephede, tek yürekte… Her şey vatan içindi. 

Allah’ın izniyle Mehmetçiklerimiz kanlarının son damlasına kadar çatışmayı sürdürdü ve bize bir vatan bıraktılar.

Çanakkale cephesinde pek çok isimsiz kahraman savaşa koşmuştur. Bu kahramanlar geri dönmeyi düşünmemişlerdir, sadece vatanı kurtarmayı düşünmüşlerdir. Anadolu’da Türk milletinin varlığının korunması onlar sayesinde mümkün olabilmiştir.

Çanakkale bu milletin bir bütün olarak, tek yumruk halinde bütün dünyaya meydan okuduğu ve bu milletin bir ulus olarak cihan devletlerinin bütününe bağımsızlık için neler vereceğinin kanıtı olarak görülmektedir.

250 bin insanımız bu savaşta şehit düşmüştür. Bizler bugün ülkemizde bağımsız ve refah bir şekilde yaşayabiliyorsak o insanların canını feda etmesi sayesindedir. Bizim bu şekilde yaşayabilmemizde cephede mermiyle çarpışan insanımızın da, cephe gerisinde çorap ören kadınımızın da rolü vardır.

İşte bu kutsal olan vatanımızı bizimde atalarımız gibi her karışı için düşmana karşı günü geldiğinde korumamız ve kollamamız gerektiğinin asla aklımızdan çıkarmamamız gerekmektedir... 

Tekrar yeni bir Çanakkale Zaferine ihtiyacımız olmaması için bu ülkede yaşayan her ferdin bu ruh ile çalışması ve ülkemizin gelişmiş ülkeler seviyesine çıkması için elini taşın altına koyması gerekiyor.

O koç yiğitlerin ruhları şad olsun diyoruz. Lakin şimdi bizler aynı gücü yüreğimizde hissedersek ruhları şad olur şehitlerimizin. Bastığımız toprağın üstünden çok, altında yatanların canlı olduğunu anlarsak kıyamayız bu toprağın tek bir taşına. Şimdi fark edersek damarlarımızdaki asil kanı, neslimiz hür yaşar ebediyen…

Bizler her daim Allah yolunda olursak, vatanını, milletini canı pahasına koruyan kişiler olursak,  Asım’ın nesli olursak işte o zaman onların ruhları şad olacaktır.

Türk milleti “Çanakkale Geçilmez” diyen şehitlerini asla unutmayacaktır. Onlar övgülerin en iyilerine layıktır.