Sanırım bazı şeyleri yanlış anladık. Bu yanlış anlamanın bedelini de çok ağır ödüyoruz ama farkında değiliz.

Dünyanın bizim için sadece bir araç olduğunu unutup, amacımız haline getirdiğimiz günden beri çocuklarımızı, aile bütünlüğümüzü,

insanlığımızı ve vicdanımızı kaybettik. Korkarım ki bu gidişle ahretimizi de kaybedeceğiz.

Ne analar ana, ne babalar baba, ne de çocuklar çocuk değil bu çağda. Aile bütünlüğünün temel taşı olan anaları, evlere üç kuruş daha fazla para girsin diye bedenine ağır gelen işlerde çalıştırmaya başladığımızdan beri çocuklarımızı kaybettik.

Dünyada kadınların toplu halde çalıştırıldığı ilk fabrikada üretilen ilk ürün emzikti. Emzik... Analar bebelerini avutması için plastik emzikler üretti önce.

Sonra anaokulları açıldı. Adı üzerinde anaokulu! Ananın daha süt kokan çocuğuna evinde vermesi gereken her bilgiyi başka kadınlar verdi…

Kadın ağır yükün altında yoruldu ve eve geldiğinde ne eşine, ne de çocuğuna ilgi, sevgi verecek hali kalmadı. Çalışan bir kadının toplum içinde saygın bir görünüme sahip olması gerektiği düşüncesi ağır basmaya başladığı zamanlardan sonra da tüketim çılgınlığı başladı. Çünkü iyi giyinmeli, çevresinin takıldığı mekanlara takılmalıydı…

Bunun içinde aldığı paranın yarısını anaokuluna kalan yarısını da giyim kuşama harcadı. Elde var sıfır. Ana kokusundan, terbiyesinden mahrum büyüyen çocuklar mutsuz kişilikler sergilemeye başlayınca, çocuğunu memnun etmenin yollarını ona daha çok para vermekten, pahalı hediyeler almaktan geçtiğini sandı kadınlar.

Erkekler de ise durum daha vahim oldu. Daha iyi bir evde oturma ve lüks bir arabaya binme isteği arttıkça, erkekler de ek işler ve fazla mesailer yapmaya başladı. Eşinin de çalışmasına bu nedenle göz yumdu.

Evlerden sesler kesildi. Çocuk cıvıltıları anaokullarından duyulmaya başlandı. Baba yorgun, bitkin geldi gece yarısı eve. Çoğu zaman çocuğunun yüzünü bile görmedi. Baba otoritesinden uzak kalan çocuk annede yaşadığı bunalımın iki katını yaşadı. Çalışan anne, babalar dışarıdaki çalıları çiçek yapmak isterken evlerindeki gülleri soldurdular.

Sonuç olarak ellerinden tutmadığımız çocuklarımız önce tüketim çılgını oldular. Sonra o çocuklarımızın ellerinden uyuşturucu müptelaları, terör örgütleri ve en sonunda da polisler tuttu.

Kendimizi ve ailemizi kaybettiğimiz gibi çocuklarımızı da kaybettik. Anne baba çalışan bir aile dostumuzun çocuğu uzun zamandır bunalımdaydı. Odasından dışarı çıkmıyor, kimseyle görüşmek istemiyordu. Anne babası onu psikiyatra götürdü. Doktor ile hiç konuşmayan çocuk ilaç yazılan reçeteyi eline aldığında tek bir cümle kurdu.

“Ben bu ilacı kullandığımda annem, babam eve gelecek mi?”

Bu ne büyük bir yıkımdır böyle. Yapmayın anne, babalar…

Bizim ilk görevimiz çocuklarımızı iyi eğitmek. İlimde, fende yarışan, itikadı sağlam çocuklar on evden, yirmi arabadan daha eftaldir.

Çocuklarımıza sevgi, ilgi vermeyeceksek, onlara zaman ayırmayacaksak kendimize “ben anneyim, ben babayım” demeyelim.

Lafla değil, icraat ile olur bu. İcraatın göstergesi de yetiştirdiğimiz çocuklardan belli olur…