Akran Zorbalığı, çocukların oyun dışında, arkadaşlarının fiziksel özellikleriyle, kullandıkları meteryaller veya konuşma bozuklukları sebebiyle alay ederek rencide etmesi şeklinde tanımlanabilir.

Özellikle anaokulu ve ilkokul yaşlarında bu olaya maruz kalan kurban adını verdiğimiz çocukların ruh dünyalarında yaşadığı sarsıntı, duygusal anlamda derin izler bırakabilmektedir.

Akran zorbalığına uğrayan bir çocuk sosyalleşemez, içine kapanır. Okuldan ve arkadaşlarından nefret eder. Toplum içine çıkmaz. Aktivitelere katılmak istemez. Bazen de bu durum, çocukta hırçınlık veya öfke patlaması olarak ortaya çıkmaktadır. Eğitim alanındaki başarısında çok büyük düşüşler görülür.

İleri yaşlarda bu durum, kişilik bozuklukları, depresyon olarak hayatına yansır.

Özellikle son yıllarda bu durumun çok fazla yaşandığına şahit oluyorum. Kurban olarak seçilen çocukların aileleri de bu durumdan oldukça şikayetçi. Çünkü zorbalığa maruz kalan çocuk, kendini tamamen dış dünyadan soyutlayarak, tablet ve bilgisayar oyunlarına yöneliyor. O oyunlardan kazandığı puanlar, kendini değerli hissetmesini sağlıyor. Online oyunlarda sadece oyun odaklı vakit geçirdikleri için kimse doğal olarak onun “kusurlarıyla” (kendisine göre kusurlu ) alay etmiyor. Saatlerce sıkılmadan oyunda vakit geçirirken, sosyal ortamda çok çabuk sıkılıyor ve bir an önce sanal ortama geçmek için uğraşıyor.

Evet, ortada aslında hafife alınmayacak derecede büyük bir sorun var ve biz bunun için ne yapmalıyız?

Aslında öncelikle her ebeveyn, tüm çocukları kendi çocuğu gibi görmek zorundadır. Kendi çocuğuna yapılmasını istemediği bir olayı başka çocuklara da yapılmasını müsaade etmemesi gerekir. Bunu yapabilmesi için de çocuklarına sevgi ve merhamet duygularını aşılaması gerekir.

Birçok söyleşi ve seminerlerimizde sık sık dile getirdiğim bir konu var. “Merhametsiz çocuklar yetiştiriyoruz” diyorum.

Arkadaşının fiziksel engeliyle, konuşmasıyla, sağlığı için kullandığı araç ve gereçlerle alay eden, alay etmekle kalmayıp onları dışlayan çocuklar etrafımızda çok sayıda mevcut durumda. Çocuk mantar gibi yeren bitmediğine göre, öğrendiği şeyler beyninin içi yarılıp katılmadıysa bunları nereden öğrenerek yetişiyor? Tabi ki aileden öğreniyor.

Aile çocuğuna manevi değerleri vermediyse, kibri ve gururu aşıladıysa, bilhassa kendileri insanları küçük gören davranışlar sergiledi ise doğal olarak çocuk da ailesinin izini takip ederek onlar gibi davranacaktır.

Bunu uygulayacağı mecra ise okul, park, mahalle kısacası topluluğu oluşturan alanlardır.

Eğitim ailede başlar, okulda devam eder. Okulda öğretmenler de bu konu ile ilgili sorunlarda hassas davranmalı, çocukların kurban ile alay etmelerine, onları dışlamalarına müsaade etmemelidir. Onlara, müfredatta yazan konular dışında, özellikle değerler eğitimi üzerinde durmalıdırlar.

Akran zorbalığına maruz kalan bir çocuğun bu durumdan kurtulması için öğretmen – aile ortak hareket etmeli, bataklığı kökten kurutmalıdır.

Unutmayın, her çocuk özeldir. Her çocuğun kendine has güzellikleri vardır. Önemli olan içindeki o cevheri gün yüzüne çıkartabilmektir.

Son söz olarak şunları ifade etmek istiyorum, akran zorbalığına maruz kalan sizin çocuğunuz olsa ne yapardınız?