Bir Kurban Bayram’ı öncesinde yine sesler yükselmeye başladı.

Bir grup, ‘Ah nerede o eski bayramlar’ derken diğer bir grup ta, ‘Hayvan Katliamı’, ‘kurban her sene kesilmek zorunda mı?’ veya ‘Kurban ile ilgili Kur’an’da hiç ayet gördünüz mü?’ gibi cümlelere rastlamaya başladık.

Herkesin filozof, din alimi ve konunun uzmanı olduğunu düşündüğü sosyal medya platformlarında bu tarz görüşler dile gelirken, ‘kurban’ kelimesinin manasını es geçiyoruz. Kurban olmak, nefsini, arzularını, hırslarını, şüphelerini bir manada kesip atmak, Yaradan’a teslim olmaktır.

Teslimiyet şuurunun idrak noktasında sınırları zorlamaktır. Bunu yaparken de tıpkı Hz. İsmail, Hz. Hacer, Hz. İbrahim misali, şeytani vesveselerden arınıp, temizlenerek, içimizdeki şeytani duygulara, rıza taşlarıyla saldırmaktır kurban.

Kişi bu noktayı görmezden geldiği zaman, kurbanı hurafe de der, katliam da der ya da sadece tatil olarak algılar.

Örf ve adetlerini, manevi ibadetlerini, dini bayramlarını çocukluğundaki gibi yaşayamayanlar da ‘Ah o eski bayramlar’ diyerek hayıflanır.

Af edersiniz ama neden hayıflanıyorsunuz?

Hayıflanmamız gereken öyle çok şey var ki…

Kendi elimizle yıktığımız değerlerimiz,

Bitmek bilmeyen tüketim çılgınlığımız ile arzularımıza gem vuramadığımız için daha çok daha çok çalışma ve para harcama alışkanlıklarımız,

Gösteriş merakıyla ceplerimizde taşıdığımız son model telefonlar,

Beş yıldızlı otellerde tatil merakı,

İsraf edilen onca para,

Restoranlarda yenilip, bitirilen kebaplardan sonra birden vejetaryen olma hastalığına tutulma,

Ve sonunda ortaya çıkan tablo, kaybedilen bir medeniyetin yozlaşmış çocuklarının veryansınları…

Bir yandan bu çılgınlıklar yaşanırken, diğer tarafta alnının teriyle üç beş kuruş nafakasını kazanan, yılda belki bir kere evlerine et girebilen yuvalar…

Tabii o et, kurban kesen kişinin ne kadar cömert davrandığına göre de şekil değiştirir.

Şöyle etinden sıyrılmış bir kemik ve küçük iki parça kaba et senin için fazladır diyen bir kişinin kestiği kurban, hangi dinin ibadeti ile örtüşür bu da ayrı bir ironi.

Bütün bir yıl yetecek etler, derin donduruculara özenle kaldırılırken, bu yıl da kurbanımızı kestik çok şükür mü diyorsunuz? Peki, şükür bu acı tablonun hangi karesinde yer alıyor? Saklanan etlerde mi, göstermelik kesilen kurbanda mı?

Acaba Ramazan Bayramı’na şeker, Kurbana da et bayramı gibi görenlerden misiniz?

Zor sorular ama bir o kadar da kolay verilecek cevaplar için sayfalarca yazı yazmanın çok da bir manası olmasa da yine de yazıyoruz işte. Belki bir gören bir okuyan olur ne dersiniz?

Aslında sizlere çocukluğumun bayramları diye duygusal bir yazı da yazabilirdim ama ben o heyecanı hâlâ içimde yaşadığım ve çocuklarıma da bir nebze olsun yaşatabildiğim için öyle çok da fazla özendiğim yanları yok.

Çünkü Çocukluğumda ne kadar güzel şey yaşadım ise bunu kendi çocuklarıma da yansıtmaya çalışıyorum ki, onlar da kendi evlatlarına anlatacak ve örnek olacak değerleri olabilsin.

Tek üzüldüğüm konu, bahçeli evlerin artık şehir hayatından silinip gitmesi. Çünkü bizim çocukluğumuzda kurbanlıklar 3-4 gün önceden alınır, evimizin arka bahçesine bağlanırdı. Onlara her gün yem ve su verirdik. İstanbul gibi birçok şehirde artık bu heyecan kalmadı.

Kesim yerlerinde her şey olup bitiyor ve ben en çok buna üzülüyorum. Geniş bahçeli evlerde bayram sabahı ocaklar yanar, kelle ütülecek demirler hazırlanır, bir tarafta da kurbanın kesilmesi için kuyu açılırdı…

Şimdi ise bahçeleri, zenginlerin villalarında görüyoruz sadece. Oralar da peyzaj yapılarak modernleştirildi.

Hasılı kelam, şartlar ne olursa olsun, mana unutulmazsa bu güzellikler farklı şekilde de devam eder.

Yeter ki, biz neden kurban kestiğimizi, kime adandığımızı unutmayalım.

Selam ve dua ile…