80’li yıllardayız, henüz küçük bir çocuğum. Bir gece yarısı kapımızın zili hiç susmadan çalıyor. Uykumdan uyanıyorum, kapıda askerler var, annem beni kenara çekiyor.

Askerler babamı alıp götürüyorlar. O an ne olduğunu anlayamayan ben, askerlerin babamı neden götürdüğünü soruyorum. Annem şaşkın ve endişeli bir ifadeyle sadece bilmiyorum diyor.

Sabaha kadar oturup babamı bekliyoruz. Sabah balkondan bakıyorum, babam sokağın başında görünüyor. Onu hiç o kadar yorgun ve bitkin gördüğümü hatırlamıyorum.

Eve geldiğinde soru yağmuruna tutuyoruz. Babam anlatıyor, kimliği belirsiz kişiler evlere yasak ilanlar dağıtmış, babam da mahallenin muhtarı olduğu için, askerler o kişileri arayıp bulmak yerine en kolay yolu deneyip, mahallenin muhtarını sorgulamışlar.

Sürekli aralarında ‘darbe’ diye bir söz geçiyor. Babama darbe nedir diye soruyorum, sen daha küçüksün anlamazsın diyor. O gün ‘darbe’ kelimesi beynime balyoz gibi iniyor. Tek düşündüğüm şey ise asker gördüğünde olabildiğince uzağa kaçacaksın sinyali oluyor. 

O yaşlarda sokakta ne zaman asker görsem saklanacak delik arardım. Çünkü askerler suçu olmayan kişileri de alıp götürebiliyorlardı ve beni de götürebilirlerdi…

Yıllar geçti, darbeyi ve beraberinde getirdiği yürek yangınlarını öğrendikçe kahroluyordum. Yaşı idam için uygun olmayan gençlerin, dar ağacında sallandırmak uğruna yaşlarını büyütülmesi, anaların evlatsız kalması hem sağ yarımızın hem de sol yarımızın acıması…

İşte darbe böyle bir şeydi. Yöneticilerle birlikte genç yaşlı demeden asan, öldüren askeri bir yönetim!

Ne kadarı bizden bir yönetim konusunu sorgulama işi de ayrı bir konu. Çünkü darbenin olduğu sabah CIA başkanı ‘Bizim çocuklar başardı’ diye haberi tüm dünyaya duyurmuş olması, ülkenin yönetiminin kimlerin elinde olduğunun göstergesiydi.

Oyun içinde oynanan oyunların en acı sonucu, bilerek ya da bilmeyerek maşa niyetine kullanılan gencecik fidanların kaybolup gitmesiydi.

Sonralarda ise 28 Şubat Post Modern darbe ile tanıştı bu millet, ekranlarda ağlak bir Fadime Şahin, o kanal senin bu kanal benim mağduriyetini ifade ediyordu. Onun o mağduriyetini ifade etmesi için hazırlanan plandan kazancı ne oldu bilmiyorum ama onun o ağlak planlarıyla basılan düğmelerin patlamaları çok kısa zamanda ses getirdi.

Sadece inancı için örtünen masum genç arkadaşlarımız, üniversite kapılarında ikna odalarına alındılar. Baskı ve zulüm şekil değiştirmişti. Bu sefer de bir neslin kariyeri darağacında sallandırıldı.

Müslümanlara karşı bir antipati başlatıldı. Mahalle baskıları her yerde ayyuka çıktı.  Başörtülü analar, oğullarının yemin törenlerine alınmadılar. Askeri hastanelerde başörtülü hastalar tedavi edilmedi.

İmam Hatiplerin ortaokul kısmı kapatıldı. Kuran Kurslarına giden çocuklara yaş sınırı geldi. Bu ülkenin inançlı kesimine yapılan zulümlerin ardı arkası kesilmedi…

Ve 15 TEMMUZ gecesi, beynine balyoz gibi inen ‘Darbeler’ yüzünden ciğeri yanan benim gibi birçok kişi, ‘Artık yeter!’ dedi.

Bu darbe girişiminde halk susmadı, kabullenmedi, sineye çekmedi. Yılların içinde yaşattığı acının dinmesi için ya direnecekti ya da esareti, kaosu kabul edecek ömrü boyunca pişmanlıkla yaşayacaktı.

Sayın Cumhurbaşkanımızın da meydanlara çıkın söylemiyle, genç-yaşlı herkes demokrasiye sahip çıkmak için meydanlara döküldü. O gece iki grup meydandaydı, mertler ve namertler!

Mertler meydanda ya şehit düştü ya gazi oldu; namertler de ya ATM ler önünde kuyruk oluşturdu ya da nasıl sıvışabiliriz diye havalimanlarına koştu.

15 Temmuz gecesi bu ülke halkı için bir milattır. 248 vatandaşımız, vatan sevdası için şehit düştü.

Darbeler, bundan sonra ne benim ne de gelecek nesillerin başlarına birer balyoz gibi inmeyecek ama bu ülkenin de düşmanı boş durmayacak, farklı alternatifler üretecektir.

Bu yüzden tıpkı 15 Temmuz gecesi gibi uyanık olmalı, oynanan oyunların farkında olmalıyız. En küçük rehavet, bizi 30-40 yıl öncesi Türkiye’ye götürmekle kalmaz, Ortadoğu’da yaşanan olayların daha beterini yaşarız.

Selam ve dua ile…

Nuran TAYDAŞ ÇAL