Yoğun, yorgun ve stresli geçen bir günün akşamında eve dönerken günün yorgunluğunu nasıl atlatayım ve birazcık bile olsa dinlenip kendime zaman ayırayım diye düşünürken…

Hepimizde olduğu gibi ve her zaman ki gibi elim gayri ihtiyari telefona gitti ve neler yaşandı bu gün diye sosyal medya da gezinmeye başladım.

Ve önüme bir haber düştü Twitter da şöyle yazıyordu: “Diyarbakır’da bir okul da iki çocuk her gün iki saat erkenden okula geliyorlar, Anneleri onları okul sıcaktır orada ısınırlar diye gönderiyor. Çünkü evde yakacak bir şey yok ve ev cok soğuk” Bunu okuyunca elim ayağım tutuştu.

Bir daha okudum, bir daha okudum.

Gözlerimin önüne getirmek istedim bu soğuk kış gecelerini buz gibi bir ev…

Sadece o değil. Eğer evi ısıtacak yakacak yoksa bir evde yoksulluk her yere sinmiş demektir.

O çocuklar kimi geceler aç uyuyorlardır. Üzerilerinde onları ısıtacak giyside yoktur.

Daha çocuk bunlar. Şimdi’den yenik başlıyorlar hayata ve yaşamaya…

Arkadaşları da yok kim bilir. Hayalleri bizim çocuklar gibi değil artık. Bir cift ayakabı veya kışlık bir bot ile bedenlerini sıcak tutacak bir mont en büyük hayalleri olsa gerek. Yani 100 lira ile alınacak bir giysi bir çocuğun hayali oluyor.

Ne yaman çelişki!

Ne acı bir tablo!

Milyonlarca lirayı ya da milyonlarca doları zevk için harcayanlar ile yüz lira gibi bir para için hayal kuranlar dünyası…

Ben öylesine dalmışım ki…

Yürüyerek gittigim evimin adresini saşırdım. Nerede olduğumu unuttum.

Başka bir sokakta buldum kendimi. Ben buraya ne zaman geldim.

Nasıl geldim?

Kalbim sıkıştı!

Nefesim daraldı!

Öylesine bir acı’ki dalmışım eve giderken ve yolumu şaşırmışım. Başka bir mahallenin sokağında buldum kendimi. Sonra düşündüm…

Ve üşümeye başladım, hayır hava soğuk olduğu için değil o cocuklara ellerim uzanmadığı için ve ben onları düşünürken onlar Diyarbakır da yoksul bir evde üşüyorlardı ve onların üşümesi yüreğimide üşütüyordu.

Ve ben sadece dua edebiliyordum onlar için. Sonra yazılanlara baktım insanların bu twite geri dönüşlerini okumaya başladım. Yüzlerce insan o çocuklara yardım etmek için adreslerini soruyordu.

Herkes bir an evel onlara bir şeyler yetiştirmeye çalışıyordu.

Öyle duygulandım ki…

Yüreğimde ki üşümeyi tatlı bir sıcaklık aldı. Evet iyi insanlar vardı. Ve o iyi insanlar o çocuklara hemen yetişmişlerdi. “İyilik bulaşıcıdır” derler doğrudur ve ben iyi bir insan olmak iyi insanlara buradan bir selam göndermek istiyorum

İyi ki varsınız!

İnsan kalın lütfen.