İlk yazı zordur der üstadlar.

Evet zormuş.

İlk yazı ilk adım gibi.

İlk heyacan gibi.

İlk sesleniş gibi.

İlk duyuş gibi.

Adı üzerinde ilk yazı…

Heyecanımı mazur görün lütfen.

Nereden başlayacağımı bilemedim.

Öyle çok sorun varki, yazılacak ve konuşulacak. Öyle çok acı var ki, seslendirilecek. Bir o kadar da umut var ülkemizde kimi zaman acılara ve sorunlara inat. Kimi zaman umutlara birlikte yeşerteceğiz kalemimizle. Beraber yolculuk yapacağız ufuklara…

Beraber tanıyacağız birbirimizi.

Böyle bir yolculuk işte.

Ve ben bu yolculuğa ilk adımımı attım işte.

Alanım iletişim olduğu için ilk yazımı iletişim ve teknoloji bağımlılığı üzerine yazmak istedim. Teknolojinin insan hayatına getirdiği sayısız faydalar var.

Ancak kişinin teknoloji kullanımı üzerinde kontrolünün kaybolması ve teknolojiyi ölçüsüz ve sınırsız kullanması çok ciddi zararlara sebep olabilir. En önemlisi insanlarla iletişim kuramiyoruz.

Birbirimizi dinlemiyoruz.

Anlamak için asla dinlemiyoruz.

Neyi neden yaptığımız da önemli olmuyor.

Baktiğimiz zaman sokaklara herkes mutsuz.

Üretici, tüketici servis bekleyen işçi mutsuz. Sabah karşılaştığımız arkadaşlarla selamlaşma kalmadı. Herkesin kulağında kulaklık kimse kimseye selam vermiyor.

Kimse kimseyle konuşmuyor. Kimse kimseye güvenmiyor.

Ya kedisi var ya da köpeği sadece hayvanlara güvenmeye tercih ediyor.

Nerede o Anadolu insanı sabah erken kalkınca her yeni güne şükreden, karşılaştığı herkese selam veren. Ekmek yapan teyzeler burnuna kokmuştur deyip yoldan çevirip sicak ekmek veren.

Nerede Fatma ablalar?

Soğanı kalmadığı için komsusundan soğan isteyen. Ayni apartmanda yaşayıpta komsusundan haberi olmayanlar. Kimsesi olmayan yaşlı bir amcanın cenazesi 1 hafta sonra evinde bulunuyor.

İşsiz boş boş gezen gençler.

Herkes herşeyi yapamaz fakat herkesin yapabileceği birşey vardır. Yeni bir başlangıç yapmak gerekiyor. Bir yerden başlamak.

Çocukları ve gençleri intihara sürükleyen ‘Mavi Balina‘ oyunundan sonra ülkeden ülkeye yayılan ‘Momo oyunu‘ tehlike saçmaya devam ediyor.

Tıpkı mavi balina da olduğu gibi çeşitli görevler verilerek gerçekleştirilen bu oyun çocukların canına kast ediyor.

Akıllı telefonlar bağimlilik yapıyor.

Örneğin; Çin‘in güney batısındaki Çongking kentinin kaldırımlarında bir şeridi ekranlarından gözlerini ayıramayan ve diğer yayalarla çarpışma tehlikesi yaşayan cep telefonu kullanıcılarına tahsis edilmiş.

Kaldırımın diğer bölümündeyse cep telefonu kullanılması yasak.

Zombi gibi elinde telefonla gezen beyni uyuşmuş insanlar haline geldik.

Teknoloji bağımlılığına son vermek lazım telefonlarimiz hayatımızın en önemli zamanını çalıyor.

Hayatimiz Twitter Facebook Instagram bakmakla geçiyor.

Her yarım saatte bir selfi çeker olduk. Konum bildiriyoruz her ne yaptiysak özel hiçbir şey kalmadı.

Herkes bizim herşeyimizi biliyor. Gecen yıllarda bir program vardı “Biri Bizi Gözetliyor.”

Kimsenin kimseyi gözetlemesine gerek yok herkes kendini ihbar ediyor.

Nerede olduğu belli, ne yediği belli, kimle aşk yaşadığı belli sülalesini de tanıdık acaba ne kaldi ki geriye özel olan.

Farkında mısınız? Sosyal Zombilere dönüşüyoruz.

Şimdilik hoşçakalın.

Leyla Avcı